پیش از فراگیر شدن اینترنت، سیاستمداران با روش‌های مختلف می‌توانستند از پخش نابجای اطلاعات جلوگیری کنند و چون سرعت انتقال اطلاعات در جهان بسیار پایین بود، مشکل چندانی هم برای آنها به وجود نمی‌آمد.
اما با فراگیر شدن اینترنت و سایت‌های خبری و وبلاگ‌ها، سرعت انتقال اطلاعات و اخبار در سراسر جهان به کمتر از چند دقیقه رسیده و معمولا هم نمی‌توان نظارت چندانی بر کیفیت اخبار و اطلاعات پخش شده داشت.
این موضوع علاوه بر اینکه به دلیل سرعت بالای انتقال اطلاعات می‌تواند کمک بسیاری به سیاستمداران کند، به دلیل وجود گروه‌های مخالف می‌تواند بسیار مشکل آفرین نیز باشد.
وجود گروه‌های مخالف و خرابکار سیاسی در تمام کشورها نیز تقریبا امری عادی است و بنابراین اشاعه اخبار ضد و نقیض در مورد سیاستمداران کشورها نیز امری اجتناب‌ناپذیر به شمار می‌آید.
همچنین مشکل دیگر سیاستمداران عدم تسلط کافی به تکنولوژی روز دنیاست . معمولا سیاستمداران در اکثر کشورهای جهان دارای سنینی نسبتا بالا می‌باشند و به همین دلیل در سنین نوجوانی و جوانی آموزش کامپیوتر ندیده‌اند و معمولا در سنین بالا با این تکنولوژی آشنا شده‌اند و به علت مشغله زیادی‌که دارند فرصت کافی برای آموزش آکادمیک ندارند.
با توجه به گسترش اینترنت در تمام نقاط دنیا و استفاده روزمره مردم از آن ، اخبار منتشر شده بر روی آن نیز تاثر زیادی بر جامعه خواهد داشت و بدیهی است در این راستا، سیاستمداران برای اینکه در میدان باقی بمانند می‌بایست هزاران خبر و نوشته ضد و نقیض منتشر شده بر روی اینترنت را بررسی و جو عمومی را نسبت به خودشان و احزاب مربوط به خود بررسی کنند. در دنیای ارتباطات و اطلاعات ، بدیهی است کسانی که زودتر به اطلاعات دسترسی پیدا می‌کنند و از آن استفاده می‌کنند ، برنده‌اند و این موضوع در سیاست نیز صدق می‌کند.
اریک اسمیت ، رییس اجرایی سازمان شرکت‌های آمریکا در این مورد می‌گوید : "سران فردا کسانی هستند که امروز سریعتر به اطلاعات دسترسی پیدا کرده و از آن استفاده می‌کنند" . بدیهی است دسترسی سریع به اطلاعات بدون آشنایی و دسترسی به راههای ارتباطی، کاری غیر ممکن است.
البته باید توجه داشت همانطور که خبرها بسیار سریع بر روی اینترنت پخش می‌شود و اینترنت در این زمینه بی‌همتا و فوق‌العاده است ، شایعه و اخبار گمراه کننده نیز به سرعت پخش می‌شود و تشخیص اینکه کدام خبر صحیح است کاری بس دشوار است که احتیاج به دانش و تخصص دارد.
این مشکلات که در واقع نوعی دغدغه فکری برای سیاستمداران به وجودآورده ، محدود به کشور خاصی نمی‌باشد. آمریکائی‌ها تمام تلاش خود را برای متعادل کردن این وضع انجام می‌دهند و اکثر سیاستمداران با طی دوره‌های اجباری در سال‌های گذشته به وضعیت خوبی رسیده‌اند. انگلیسی‌ها دست به تغییرات عمده‌ای زده‌اند و افرادی که با سن بالا در مشاغل سیاسی و مجلس این کشور هستند به تناوب خارج کرده و با قراردادن جوانان در بین آنها ، سعی کرده‌اند سطح سواد کامپیوتری آنها را بالا ببرند.
در سایر کشورها نیز به روش‌های مختلف سعی در بالا بردن سطح سواد کامپیوتری سیاستمداران و ورود آنها به دنیای اطلاعات و ارتباطات دارند. در کشور ما نیز وضعیت مشابهی وجود دارد و عده‌ای از سیاستمداران طبق سلایق شخصی آموزش‌های لازم را دیده‌اند و امور روزانه خود را انجام می‌دهند ولی طرح کلی و جامعی برای اینکار به شکل فوری وجود ندارد. بدیهی است هر چقدر این مساله دیرتر به اجرا درآید ، جبران عقب ماندگی‌های ناشی از آن نیز امری سخت و سخت تر خواهد شد.
سید محمد تقی رسولی
Rasouli@Hamshahri.org
